De grilligheid van UWV

In een tijd van enkele jaren is de arbeidsmarkt-arena er een geworden waar veel slachtoffers vallen. Wie vanaf de tribune de strijd gadeslaat merkt op dat alle middelen het doel heiligen. Een van deze middelen is de zogenaamde loondoorbetalingsverplichting; als UWV van mening is dat de werkgever te weinig deed om de zieke werknemer te behouden of te laten begeleiden naar andere arbeid dan legt UWV deze maatregel op. De werkgever moet het loon een extra jaar doorbetalen en zijn huiswerk over doen. Vroeger liep het allemaal niet zón vaart maar tegenwoordig dus ben je als werkgever aan het lot overgeleverd.

De gedachte is simpel: zo weinig mensen in de WIA. Naast het rigide sanctiebeleid heeft UWV ook de WIA drempel verhoogt. Nu moet een werknemer boven de 35% arbeidsongeschiktheid uitkomen wil de WIA van toepassing zijn ( vroeger was dit 15%) Consequentie van deze bijstelling is dat er dus meer mensen in de WW komen waar “iets mee is”. Het idee hierachter kan zijn dat het beter is om mensen in de WW te hebben dan in de WIA. De arbeidsmobiliteit in de WW is (lijkt) immers veel groter: als je in de WW zit dan mankeer je niets en ben je beter bemiddelbaar! Dat gaat nu dus niet helemaal meer op.

Doordat het UWV nu zo onaardig doet gaat iedereen zich uit angst voor een sanctie indekken. Werkgevers kopen “voor de zekerheid” spoor 2 re-integratietrajecten in en verhalen de kosten van de loondoorbetaling op de re-integratiebureaus en/of arbodiensten. Het klimaat is verhard, iedereen loopt op eieren en UWV is de bekende olifant in de porseleinkast.

Opvallend is ook dat ouderen zoveel moeite hebben om een plek te vinden op de arbeidsmarkt en dat er steeds met de sociale partners afspraken gemaakt moeten worden over het aantal Wajongers die een plek moeten krijgen in het vrije bedrijf. Vroeger kon je als re-integratieconsulent de werkgever een premie aanbieden van 25000 gulden( naar rato van het dienstverband). Dat liep wel aardig. In ieder geval kwam je makkelijk met een werkgever in gesprek want het UWV als verstrekker van de premie, dacht tenminste mee.

Ik denk dat de rollen nu zijn omgedraaid. UWV zwaait zo snel met een loondoorbetalingsverplichting dat je maar liever geen mensen in dienst neemt waar iets mee is of waar iets mee zou kunnen gebeuren zoals mensen die al te maken hebben met een stigma en onterecht aan de kant worden gezet. Zo snijdt het beleid van UWV aan twee kanten. Aan de ene kant staat UWV bij het minste en geringste te zwaaien met een loonsanctie maar verwacht aan de andere kant dat we mensen met een grotere afstand tot de arbeidsmarkt opnemen als medewerkers in onze bedrijven en organisaties.

Sybren Dijkstra is werkzaam als mobiliteitsadviseur bij Werkcontact Outplacement & Re-Integratie