|
In de jaren tachtig bleef de nagesynchroniseerde analoge cassette het standaard medium voor psytrance en goatrance, met behoud van een indicatie van de afstand tot de “bron” in het verminderd frequentiebereik en verhoogde vervorming geïntroduceerd door de meerdere generaties duplicatie. Het handelsmilieu waarop Goa trance werd gebouwd die leek op die van de volgers van de Grateful Dead, een band die al vroeg hadden ingezien dat het uitnodigen van een opnamesectie voor hun shows een intimiteit met hun publiek bevorderde die ongetwijfeld aanzienlijk bijdroeg tot hun voortdurende toersucces. Digitale geluidsband (DAT), was uitgebracht in 1986 door Sony / Phillips, maar bleef een dure technologie. Dus toen digitale media voet aan de grond begonnen te krijgen onder de welgestelden van de expats van Goa, werd het probleem van de muzikale mislukking opgelost zonder te storen de exclusiviteit. Een straaltje muziek begon expliciet voor te worden geproduceerd het doel van het maken van “Goa-feesten”, een evenementenstructuur die begon te winnen erkenning buiten Goa in het begin van de jaren negentig. Tijdens zijn reis naar Goa in 1993, interviewde Erik Davis de Duitse muzikant Johann Bley (ook bekend als Mandra Gora), een van de weinige Goa-trancekunstenaars die daadwerkelijk muziek heeft geproduceerd in Goa. Hij liet zijn DAT-banden onder vrienden en dj’s circuleren, merkte de kunstenaar op de “perfecte feedbackloop” tussen zijn muziek en de gebeurtenissen terwijl hij opmerkt dat de muziek waar Davis onderzoek naar deed “al dood en weg” was, veilig op weg naar verhandelbare generalisatie (Davis 2004: 268–269). Mandra Gora-nummers, “Gypsy Trance” en “Wicked Warp”, verschenen in 1993 Dragonfl y Records-compilatie getiteld Project II Trance, een release die velen citeren als de eerste gepubliceerde collectie van psychedelische trance. Zijn opmerkingen van dat jaar suggereren dat, onder cognoscenti tenminste, ontgoocheling met de het op handen zijnde commerciële traject van de muziek dateerde aanzienlijk van vóór de eerste gepubliceerde verwijzing naar Goa trance. Goa trance kwam in 1995 duidelijk naar voren als een commercieel muziekgenre-label, verschijnen op een reeks heruitgegeven cd-compilaties. Er bestaat een geschil rond de herkomst van het genre-label, maar het eerdere gebruik van de term “Trance” als een stilistische marker voor sommige Europese dansmuziek, gebruikmakend van anthem-achtige melodische secties, vereisten enige kwalificatie voor de meer exotische, meer oriëntaalse muziek geassocieerd met Goa. Minder geneigd tot omvatten “opbeurende” of “triomfantelijke” melodische ontwikkeling (algemeen gerealiseerd door het gebruik van majeur toonladders), het snel samenvloeiende Goa-trancegenre adopteerde Frygische en verminderde blues-toonladders, waardoor het handelsmerk werd opgericht zestiende (en gesyncopeerde tweeëndertigste noot) melodische ‘lead’ – vaak geprogrammeerd als een geautomatiseerde synthesizer-arpeggiatie van tonica, fl t second, flat zevende, fl op derde en perfecte vijfde (zie Cole en Hannan 1997). In 1994 Spirit Zone in Duitsland en Phonokol Records in Israël werden opgericht als waren Symbiosis, Matsuri, Transient en TIP Records in Engeland. Australisch geboren fl autist Raja Ram (Ron Rothfi eld), voorheen bij de progressieve jazz act Quintessence, neemt de eer voor de co-organisatie (met partner Graham Wood), het eerste gratis Goa-feest in Londen eind 1990.
In de enige bestaande musicologische behandeling van het Goa-trancegenre, Cole en Hannan identificeren het verzet van veel vroege kunstenaars en Goan “Trance-dance” deelnemers aan de vermeende commercialisering van de feesten en de daaruit voortvloeiende opkomst van een muzikale formule in het midden van de jaren negentig. Engeland kreeg als onderdanen het zwaarst te lijden onder de kritiek, misschien wel terecht vertegenwoordigde bijna de helft van de buitenlandse aankomsten in Goa in 1997. Kunstenaar Steve Psyko gaf in een interview in 1996 commentaar op de snelheid waarmee de Engelsen aan de slag konden labels, die beweren dat, net als bij punk, “ze Goa-trance stereotiep hebben; ze hebben besloten dat Goa-trance slechts één soort muziek is” (geciteerd in Cole en Hannan 1997). De Nieuw-Zeelandse dj en producer Ray Castle heeft herhaald het anti-Anglo-sentiment, commentaar in een interview dat circuleert op de Internet dat “Londen erg goed is in het op gang brengen van fashion-rage-fusies zijn besmettelijke media (1995) ”. Met de soundtrack steeds voorspelbaarder – verankerd door een netwerk van gevestigde labels en artiesten in nauw persoonlijk contact – heel weinig bleef als onlosmakelijke gehechtheid aan Goa. Een aantal Thai eilanden (vooral Koh Phangan) en Bali waren al in opkomst als satellietgemeenschappen voor “full-moon” strandfeesten tegen de tijd dat Goan partijen begonnen last te krijgen van het toenemende aantal middelenvangsten en geluidsklachten en corruptie bij de politie. Tijdens de zomermaanden in India verhuisden de feesten naar Manali en Parvati in de uitlopers van de Himalaya, terwijl een grootschalig festival circuit in Europa ontstond halverwege de jaren negentig om te creëren en tevreden te stellen verlangens naar feesten in Goa-stijl dichter bij huis.
Bijna zodra de psychedelische strandfeestformule van Goa begon wortel schieten in satellietgemeenschappen, Goa trance als muziekstijl en marketing label werd verlaten ten gunste van de minder confinerende, psytrance. Op de grond in Goa echter zelfs een nieuwe anti-trancepartij wetgeving, de regels voor beheersing van geluidshinder uit 2000 konden de komst niet beknotten van een groeiende toeristenmassa die naar Goa wordt getrokken door berichten over idyllische kustlijnen en tegencultureel amusement. Toerisme-onderzoeker Paul Routledge geeft bondig commentaar op wat wordt waargenomen als de ontbinding van Goa’s bizarre authenticiteit: Het imago van Goa als een toevluchtsoord voor hippies gaat zelfs tot op de dag van vandaag door, zoals sommige backpackers proberen de ‘hippie-ervaring’ na te bootsen terwijl in Goa (en elders in India trouwens) – door middel van kleding stijlen, middelengebruik en meer recentelijk via rave parties in een eigentijdse evocatie van het “Freak” verleden. Inderdaad, sommigen zelfs chartertoeristen in Goa voor slechts een paar weken zijn te zien terwijl ze hun tie-dye kleding en je overgeeft aan middelen- en partytoerisme voordat je terugkeert naar hun kantoorbanen – of de uitkeringwachtrij – in het westen. In deze betekenis, “Hippie” is een ander teken geworden om als een integraal onderdeel van te worden geconsumeerd de ‘strand’ ervaring, en de andersheid van Goa (2000: 2652). Indiase staatsburgers maakten 70 à 85 procent van de totale toerist uit verkeer in de jaren negentig. Indiase populaire cultuuronderzoeker Arun Saldanha, meldt met misschien een toon van cynisme: groeiend aantal veel rijkere jongeren uit Mumbai (voorheen Bombay) ontdekken het rave Mekka in eigen land. Weekenden en vakanties worden doorgebracht met koesteren in de feestelijke glorie, hoewel ze dat zijn voorzichtig om hun hippiekleren weg te gooien voordat ze naar papa terugkeren, Mama en hun baantjes als yuppie (Saldanha 2000: 52). Ironisch genoeg wordt de senior muzikale artiest en labeleigenaar het meest gecrediteerd met de verkoop van het “Goa trance” -genre aan Engelse nieuwsmedia, Raja Ram is een van de meest uitgesproken geweest over Goa’s snelle ‘veroudering’: Goa. Het werd commercieel en nu is het gewoon stinkend geworden als een oude kaas die te lang in de kast heeft gestaan. De geest is verdwenen, de blauwe spoeling toeristen zijn gearriveerd, de vlooienmarkt is geëxplodeerd in Regent Straat. Ik raad iedereen aan: zoek nieuwe weiden, de wereld is uit Daar! (in interview, Klimmer en Rood 2002). Wat uiteindelijk werd gesignaleerd in de jaren negentig, na het samenvloeien van een herkenbaar muziekstijl voor Goa-feesten, was het vermogen voor evenementen uitgevoerd in andere shanti, exotische (en bij voorkeur aan zee) paradijzen dat zou de geest van Goa kunnen oproepen, mits natuurlijk de juiste sonische en chemische stoffen technologieën waren beschikbaar. Deze overgang naar generieke verhandelbaarheid betekende het einde van de kleinere, meer intieme cirkel van muzikale uitwisseling en feesten. Dit was echter cruciaal voor het succes waarmee een steeds mondialer netwerk van wekelijkse, seizoensgebonden en eenmalige evenementen verbroken banden met hun verouderde plaats van herkomst met behoud, in het behoud van zijn geëerde culturele praktijken, veel van zijn spirituele en psychedelische cachet.
Net als bij de Haight was er een einde gekomen aan een periode van intensieve cultuurvorming tijdens welke experimenten in steeds groter wordende trance in de buitenlucht feesten brachten een sociaal, participatief genre voort dat gemakkelijk het zijn ervan kon overstijgen emplacement op de noordelijke stranden van Goa als een gevoelsstructuur, of als Feld suggereert gevoel voor vorm (1988). Een voorbeeld van de huidige psytrance of een psytrance playlist.
Bezoek ook een psytrance label website of psytrance blog.
|
